Οι ρινορραγίες και η αντιμετώπισή τους

Ρινορραγία καλείται η αιμορραγία που προέρχεται από την μύτη, ενώ επίσταξη καλείται η αιμορραγία της μύτης με έξοδο αίματος σε σταγόνες.
Οι ρινορραγίες διαχωρίζονται σε πρόσθιες και οπίσθιες ανάλογα με την περιοχή της μύτης που βρίσκονται τα αγγεία που αιμορραγούν:

Οι πρόσθιες ρινορραγίες, που αποτελούν περίπου το 90% των ρινορραγιών, προέρχονται από την πρόσθια αγγειακή κηλίδα. Οι πρόσθιες ρινορραγίες είναι συχνότερες στις νεαρότερες ηλικίες και συνήθως δεν υποκρύπτουν κάποιο σοβαρότερο πρόβλημα.

Οι οπίσθιες ρινορραγίες είναι συνήθως σοβαρότερες διότι τα αγγεία που αιματώνουν το πίσω τμήμα της ρινικής κοιλότητας είναι μεγαλύτερα. Είναι συχνότερες σε σοβαρές κακώσεις του προσωπικού κρανίου και σε μεγαλύτερες ηλικίες και μπορεί να υποκρύπτουν κάποιο σοβαρό νόσημα.

Τα αίτια που οδηγούν σε ρινορραγία μπορεί vα είναι:

Τοπικά:

  • Τραυματισμός της μύτης (σκάλισμα της μύτης, ισχυρό «φύσημα», ξένο σώμα)
  • Ρινίτιδες
  • Απότομη μετάβαση από ψυχρό σε θερμό περιβάλλον
    Ιδιοπαθής ρινορραγία, ιδιαίτερα σε παιδιά και εφήβους
  • Σκολίωση του ρινικού διαφράγματος
  • Παραρρινοκολπίτιδες
  • Κρανιοπροσωπικές κακώσεις (σοβαρές αιμορραγίες)
  • Καλοήθεις όγκοι της μύτης (πολύποδες, αιμαγγειώματα, θηλώματα)
  • Μετεγχειρητικές ρινορραγίες ( μετά από επεμβάσεις ρινός ή παραρρινίων)

Συστηματικά:

  • Εμπύρετα νοσήματα
  • Αρτηριοσκλήρυνση
  • Διαταραχές πηκτικότητας στο αίμα (αιμορροφιλία, θρομβοπενία, αντιπηκτική αγωγή)
  • Παθήσεις του αίματος όπως λευχαιμίες
  • Κακοήθειες ρινός ή παραρρινίων
  • Ενδοκρινολογικές παθήσεις (διαβήτης, φαιοχρωμοκύτωμα, παθήσεις ήπατος)
  • Νόσος Rendu-Osler (κληρονομική τηλαγγειεκτασία)

Αντιμετώπιση

Τις περισσότερες φορές η αντιμετώπιση της ρινορραγίας είναι εύκολη, αρκεί να ακολουθηθούν τα παρακάτω απλά βήματα: Ο ασθενής τοποθετείται καθιστός με κλίση της κεφαλής προς τα εμπρός. Εφαρμόζεται ήπια πίεση με τον δείκτη και τον αντίχειρα στα πτερύγια της μύτης για περίπου 10 λεπτά. Εισαγωγή τολυπίου βάμβακος εμποτισμένου με οξυζενέ στη μύτη και άσκηση πίεσης όπως προαναφέρθηκε και χρήση αιμοστατικών.

Στη χρήση των αιμοστατικών αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στην αιμοστατική αλοιφή Emofix που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα εξειδικευμένο σκεύασμα που σχεδιάστηκε ειδικά για την αντιμετώπιση της ρινορραγίας και των επιστάξεων. Το Emofix περιέχει συστατικά απαραίτητα στον οργανισμό για τη διαδικασία της πήξης του αίματος (φωσφολιπίδια, κολλαγόνο, ασβέστιο, λιποπρωτεΐνες κ.α.) τα οποία χορηγούνται τοπικά και σαν «καταλύτης» επιταχύνουν θεαματικά το χρόνο που απαιτείται για να πήξει το αίμα και να γίνει αιμόσταση. Είναι κλινικά δοκιμασμένη και η συσκευασία περιέχει ένα ειδικό επιστόμιο για εύκολη εφαρμογή εντός της μύτης. Φυσικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε μικρής έκτασης αιμορραγίες του δέρματος (π.χ. εκδορές, λήψεις βιοψίας κτλ.) αλλά και σε στοματικό βλεννογόνο (π.χ. ουλορραγίες, μετά από εξαγωγές).

Σε περίπτωση ανθεκτικής ρινορραγίας που επιμένει χρειάζεται αντιμετώπιση από ειδικό ωτορινολαρυγγολόγο (καυτηριασμός, επιπωματισμός, απολίνωση αγγείου)

Ίλιγγος: Αίτια, διάγνωση και θεραπεία

Ο ίλιγγος μαζί με τον πονοκέφαλο είναι από τα πλέον συνηθισμένα νευρολογικά συμπτώματα. Ο ίλιγγος, μάλιστα, επειδή προσβάλει σε μεγαλύτερο ποσοστό τις πιο προχωρημένες ηλικίες, παρουσιάζεται σαν κυρίαρχο σύμπτωμα και σε πληθώρα άλλων παθολογικών περιστατικών, όπως καρδιαγγειακά νοσήματα.

Ως ίλιγγος ορίζεται η ψευδαίσθηση της κίνησης του ασθενή που εκδηλώνεται ως περιστροφή του σώματος, με ώθηση ή αιώρηση προς τα πλάγια, εμπρός ή πίσω και με τάση για πτώση. Τα συμπτώματα αυτά είναι ψευδή και τις περισσότερες φορές παρότι είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά δεν είναι επικίνδυνα.

Δεν πρέπει να συγχέεται ο ίλιγγος με το αίσθημα της ζάλης που εμφανίζεται με την μορφή με την λιποθυμίας, πτώσης στο κενό, διαταραχής της όρασης, ορθοστατικής υπότασης, κρίσεων πανικού ή ακόμα και απώλεια συνείδησης.

Ο ίλιγγος είναι κατά μεγάλο ποσοστό λαβυρινθικής αιτιολογίας. Στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν δύο όργανα ισορροπίας, οι λαβύρινθοι, οι οποίοι είναι τοποθετημένοι σε κάθε αυτί και στέλνουν πληροφορίες στα κέντρα ισορροπίας του εγκέφαλου. Οι πληροφορίες αυτές είναι βασικές για την διατήρηση της ισορροπίας του σώματος και κάθε φορά που κάποιος από τους δύο λαβύρινθους ερεθίζεται ή παρουσιάζει έκπτωση της λειτουργίας του , επέρχεται διαταραχή της ισορροπίας των ερεθισμάτων που στέλνονται στον φλοιό του εγκεφάλου, ο οποίος τα ερμηνεύει ως κίνηση και το αποτέλεσμα είναι αίσθημα ζάλης, περιστροφής, αστάθεια στη βάδιση, απώλεια στήριξης, με την συνοδεία πιθανότατα ναυτίας και εμέτων.

Συνήθως σ’ ένα ποσοστό 80% ο ίλιγγος οφείλεται σε ενδολαβυρινθικές βλάβες ή σε βλάβες της αιθουσαίας οδού, ενώ σ’ ‘ένα μικρότερο ποσοστό οφείλεται σε βλάβες του κεντρικού νευρικού συστήματος (σκλήρυνση κατά πλάκας, αγγειακά εμφράγματα ή αιμορραγίες του εγκεφάλου, όγκοι, αποστήματα εγκεφάλου, παρεγκεφαλίδας κ.α.), ψυχογενή αίτια, παρενέργειες από φάρμακα, ορθοστατική υπόταση, υπογλυκαιμία κ.α.

Που οφείλεται ο ίλιγγος

Τα αίτια του ιλίγγου περιφερικής αιτιολογίας περιλαμβάνουν:

  1. Αιθουσαία νευρωνίτιδα. Χαρακτηρίζεται από έντονο ίλιγγο, και εμέτους, εισβάλει απότομα και διαρκεί από λίγες μέρες έως τρεις εβδομάδες. Οποιαδήποτε κίνηση της κεφαλής επιδεινώνει στην αρχή τα συμπτώματα και γι’ αυτό ο ασθενής αποφεύγει οποιαδήποτε κίνηση. Ο άρρωστος συχνά πάσχει ή αναρρώνει από μία ιογενή λοίμωξη και γι’ αυτό πιθανολογείται ως αιτία ιογενή λοίμωξη που προσβάλει το αιθουσαίο νεύρο.
  2. Νόσος του Meniere. Ονομάζεται και ενδολεμφικός ύδρωπας λόγω της αυξήσεως της πιέσεως της ενδολέμφου του έσω ωτός και χαρακτηρίζεται από βαρηκοΐα, εμβοές και ίλιγγο. Η βαρηκοΐα παρουσιάζει διακυμάνσεις παρουσιάζοντας επιδείνωση κατά την διάρκεια των επεισοδίων και βελτίωση μετά το πέρας τους.
  3. Καλοήθης παροξυσμικός ίλιγγος θέσεως. Χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση σύντομων επεισοδίων έντονου ιλίγγου όταν ο ασθενής λάβει μια συγκεκριμένη θέση. Η χαρακτηριστική θέση είναι η ύπτια με την κεφαλή στραμμένη προς τα πλάγια, ώστε ο πάσχων λαβύρινθος να είναι προς τα κάτω. Η θεραπεία περιλαμβάνει το χειρισμό του Epley που διενεργείται από έμπειρο ωτορινολαρυγγολόγο παρουσιάζοντας βελτίωση των συμπτωμάτων σε ποσοστό 90%
  4. Ακουστικό νευρίνωμα. Πρόκειται για ένα καλοήθη βραδέως αυξανόμενο όγκο που χαρακτηρίζεται από μονόπλευρη βαρηκοΐα, εμβοές και ίλιγγο. Η βαρηκοΐα είναι προοδευτική και αφορά στην αρχή κυρίως τις υψηλές συχνότητες
  5. Αμφοτερόπλευρη δυσλειτουργία λαβυρίνθων. Είναι μια σπάνια διαταραχή η οποία μπορεί να είναι κληρονομική ή επίκτητη
  6. Διάσειση του λαβυρίνθου. Προκαλείται μετά από κάκωση της κεφαλής και ο ασθενής μπορεί να παρουσιάσει ταυτόχρονα κυμαινόμενη βαρηκοΐα και εμβοές.
  7. Λαβυρινθίτιδα. Πρόκειται για φλεγμονή του λαβύρινθου (εσωτερικό του αυτιού) και συμβαίνει ως επιπλοκή μόλυνσης προκαλώντας δυσάρεστα αισθήματα ιλίγγων και ναυτίας.

Για να διαγνωστεί ο ίλιγγος απαιτείται αναλυτικό ιστορικό και νεοωτολογικό-ακοολογικό έλεγχο που θα συμπεριλαμβάνει και δοκιμασίες πρόκλησης ιλίγγου που τις περισσότερες φορές θα δώσουν στοιχεία για το σύστημα που έχει πάθει βλάβη: οπτικό, αιθουσαίο, παρεγκεφαλιδικό, σωματοαισθητικό. Στον κλινικό έλεγχο περιλαμβάνονται η εξέταση των αιθουσο-νωτιαίων και των αιθουσο-οφθαλμικών αντανακλαστικών και η δοκιμασία ιλίγγου θέσεως.

Η εξέταση της ακοής με τονική ακοομετρία, και τα προκλητά ακουστικά δυναμικά του εγκεφαλικού στελέχους μας δίνουν πληροφορίες για πιθανή βλάβη στον λαβύρινθο ή στην ακουστική οδό. Ο έλεγχος του οπισθίου λαβυρίνθου με θερμικούς διακλυσμούς, ταλαντευόμενο έδρανο και ηλεκτρονυσταγμογραφία μας κατευθύνει στην ανεύρεση του πάσχοντος λαβυρίνθου. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εξειδικευμένες αυτές εξετάσεις που γίνονται για τον ίλιγγο είναι αναγκαίες, διότι με αυτές θα αποκλειστούν παθήσεις με παρόμοια κλινική εικόνα.

Η δυναμική ισορροπομετρία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις βοηθά στο διαχωρισμό των βλαβών των διαφόρων συστημάτων ισορροπίας. Οι εξετάσεις αυτές θα βοηθήσουν τον ασθενή στο να βρεθεί η αιτία και να του δοθεί έγκαιρα η κατάλληλη θεραπεία που θα βελτιώσει τα συμπτώματα του ιλίγγου σε μεγάλο βαθμό.

Η αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση του ιλίγγου γίνεται με την βοήθεια των φαρμάκων, ασκήσεων, ή σε σπάνιες περιπτώσεις με χειρουργικά.

Τα φάρμακα χορηγούνται όταν ο ίλιγγος βρίσκεται σε οξεία φάση και είναι συνήθως αντιεμετικά και κατασταλτικά του λαβυρίνθου. Αυτά τα φάρμακα παρότι βελτιώνουν στην οξεία φάση τα συμπτώματα, στη χρόνια φάση τα επιδεινώνουν, επειδή εμποδίζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα να αναπτύξει μηχανισμούς εξισορρόπησης της βλάβης γι’ αυτό σύμφωνα με την οδηγία του θεράποντος ιατρού θα πρέπει να διακόπτονται.

Τα συμπτώματα του ιλίγγου παρότι είναι έντονα, τις περισσότερες φορές δεν είναι επικίνδυνα και μπορούν να περιοριστούν με τη βοήθεια ειδικών ασκήσεων. Οι ασκήσεις έχουν σαν σκοπό να προκαλέσουν τα συμπτώματα και να βοηθήσουν τον εγκέφαλο στο αντισταθμίσει τις άνισες απαντήσεις από τους δύο λαβύρινθους, ‘’εκπαιδεύοντάς τον’’ να αγνοεί τα ερεθίσματα που προκαλούν ίλιγγο.

Οι ασκήσεις περιλαμβάνουν καθημερινή επανάληψη των κινήσεων του κεφαλιού και του σώματος που προκαλούν ίλιγγο με συνέπεια σιγά-σιγά το σύμπτωμα αυτό να φθίνει. Για να αρχίσει η αντιρρόπηση αποτελεσματικά οι ασκήσεις αυτές πρέπει να γίνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα και για ένα χρονικό διάστημα τουλάχιστον 3 μηνών.

Να σημειωθεί ότι αυτό που αναφέρεται ως «στομαχικός ίλιγγος», ουσιαστικά δεν υπάρχει. Ο στομαχικός ίλιγγος είναι στην πραγματικότητα  παρεξήγηση του φαινομένου της ναυτίας και του εμετού, τα οποία έχουν βεβαίως σχέση με το πεπτικό σύστημα, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από νευροφυτικές εκδηλώσεις του αιθουσαίου συνδρόμου.

Τι είναι οι εμβοές;

Τι είναι οι εμβοές;

Με τη λέξη εμβοές (βουητά) που μερικές φορές λέγεται και ‘θόρυβος στο κεφάλι’ εννοούμε τους ήχους που έρχονται από το εσωτερικό του κεφαλιού. Για πολλούς ανθρώπους, το βουητό είναι ένα κουδούνισμα στο ένα ή στα δυο αυτιά. Για σας, μπορεί να είναι ένας βόμβος, ένα σφύριγμα, κρότος ή σαν βουητό θάλασσας. Οι εμβοές μπορεί να είναι διαρκείς ή παροδικές.

Είναι οι εμβοές στ΄ αυτιά συχνό πρόβλημα;

Ναι. Σχεδόν ο καθένας κάποια στιγμή έχει νιώσει για λίγα λεπτά ένα ελαφρύ κουδούνισμα ή άλλους ήχους στο αυτί. Μερικά άτομα έχουν πιο ενοχλητικές και συνεχείς μορφές εμβοών.

Περίπου 30 εκατομμύρια Αμερικάνοι, θεωρούν την εμβοή σαν πρόβλημα. Ένα εκατομμύριο ή και περισσότερα άτομα, θεωρούν ότι οι εμβοές τούς εμποδίζουν να έχουν μια φυσιολογική ζωή.

Οι εμβοές είναι ασθένεια;

Όχι. Όπως ο πυρετός ή ο πονοκέφαλος συνοδεύει πολλές διαφορετικές ασθένειες, έτσι και οι εμβοές είναι ένα συχνό σύμπτωμα πολλών προβλημάτων, είτε σωματικών είτε ψυχολογικών.

Τι προκαλεί τις εμβοές;

Πολύ συχνά η αιτία των εμβοών παραμένει ένα μυστήριο. Μόνο όταν ένας συγκεκριμένος παράγοντας συνδέεται με την εμφάνιση ή την εξαφάνιση των εμβοών μπορούμε ν΄ αναφερθούμε με σιγουριά στην αιτία. Χτυπήματα στο κεφάλι, μεγάλες δόσεις συγκεκριμένων φαρμάκων όπως η ασπιρίνη, αναιμία, υπέρταση, έκθεση σε μεγάλο θόρυβο, άγχος, βύσμα κυψέλης στο αυτί και διάφοροι τύποι όγκων, αποτελούν παραδείγματα των διαφόρων καταστάσεων που μπορεί να προκαλέσουν τις εμβοές.

Τι συμβαίνει στο κεφάλι μου ώστε να προκληθούν οι εμβοές;

Αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το πώς παράγονται οι ήχοι στον εγκέφαλο, δεν είναι γνωστή η ακριβής διαδικασία. Μόνο ένα πράγμα είναι σίγουρο, οι εμβοές δεν είναι θέμα φαντασίας του ασθενή.

Το ότι έχω εμβοές στο αυτί σημαίνει ότι θα έχω και ακουστική απώλεια;

Όχι αναγκαστικά. Αν και οι εμβοές είναι ένα σύμπτωμα το οποίο έχουν πολλά από τα άτομα με ακουστική βλάβη, δεν σημαίνει ότι ο καθένας με εμβοές στ΄ αυτιά θα έχει και ακουστική απώλεια. Μερικά άτομα έχουν, ενώ μερικά άλλα όχι.

Γιατί οι εμβοές χειροτερεύουν το βράδυ;

Κατά την διάρκεια της ημέρας, διασπάται η προσοχή σας σε διάφορες ασχολίες, ενώ και οι ήχοι γύρω σας μπορεί να κάνουν τις εμβοές λιγότερο αισθητές. Όταν το περιβάλλον γύρω σας είναι ήσυχο, οι εμβοές στ΄ αυτιά μπορεί να φαίνονται πιο δυνατές και με μεγαλύτερη διάρκεια. Η κούρασή σας, επίσης, μπορεί να χειροτερέψει τις εμβοές.

Τι θα πρέπει να κάνω για τις εμβοές στ΄ αυτιά;

Από τη στιγμή που οι εμβοές είναι ένα σύμπτωμα, το πρώτο βήμα που θα πρέπει να κάνετε είναι να γίνει διάγνωση της βασικής αιτίας. Θα πρέπει να κάνετε μια ιατρική εξέταση με ιδιαίτερη προσοχή στον έλεγχο των παραγόντων εκείνων που συνήθως συνδέονται με τις εμβοές στ΄ αυτιά-όπως η υψηλή πίεση του αίματος, η λειτουργία του συκωτιού, η λήψη ορισμένων φαρμάκων ή και διάφορες αλλεργίες. Η ακοή σας θα πρέπει να ελεγχθεί από έναν Ωτορινολαρυγγολόγο ο οποίος θα διαγνώσει αν υπάρχει ακουστική απώλεια.

Ποια είναι η θεραπεία για τις εμβοές;

Η πιο αποτελεσματική θεραπεία για τις εμβοές είναι η ελάττωση της κυρίας αιτίας. Δυστυχώς, αρκετά συχνά η αιτία δεν μπορεί να διαπιστωθεί, αλλά σε μερικές περιπτώσεις οι εμβοές από μόνες τους μπορεί να χρειαστούν θεραπεία. Η θεραπεία μπορεί να γίνει με φάρμακα, με βιταμίνες ή με βιοανάδραση, ύπνωση και με συσκευές εκκώφανσης, οι οποίες είναι μορφές θεραπείας που έχουν διαπιστωθεί πολύ βοηθητικές για μερικά άτομα. Οι ‘ομάδες αυτοϋποστήριξης’ μπορούν να μοιράζονται διάφορες πληροφορίες και στρατηγικές που θα τους βοηθήσουν να ζήσουν με το πρόβλημά τους.

Άτομα με ελαφρά μορφή εμβοών, γενικά δεν χρειάζονται θεραπεία. Αν διαπιστωθεί ότι δεν πάσχουν από κάποια αρρώστια ή από κάποια σοβαρή εγκεφαλική βλάβη ή διαταραχή ή ακόμα ότι δεν είναι βαρήκοα, συνήθως διαπιστώνουν ότι μπορούν ν΄ αντιμετωπίσουν τις εμβοές στ΄ αυτιά ή ακόμα και να τις αγνοήσουν.

Τι είναι οι συσκευές εκκώφανσης;

Οι συσκευές εκκώφανσης μοιάζουν με τα ακουστικά βαρηκοΐας και παράγουν ήχους, οι οποίοι ‘αποκρύπτουν’ ή σκεπάζουν τις εμβοές. Μερικά άτομα προτιμούν τέτοιου είδους εξωτερικούς ήχους από το βουητό στο κεφάλι τους. Τα χαρακτηριστικά των εμβοών, όπως ο τόνος και η ένταση, καθορίζουν το είδος του θορύβου που θα εφαρμοστεί. Όταν ένα άτομο παρουσιάζει ακουστική απώλεια παράλληλα με τις εμβοές στ΄ αυτιά, οι συσκευές εκκώφανσης και τα ακουστικά βαρηκοΐας μπορούν να λειτουργήσουν μαζί σαν ένα ‘εργαλείο’.

Όπως συμβαίνει και με τις άλλες μορφές θεραπείας, οι συσκευές εκκώφανσης είναι χρήσιμες για μερικούς αλλά όχι για όλους τους ανθρώπους.

Όπως επίσης και στα ακουστικά βαρηκοΐας, η λεπτομερής και προσεκτική εξέταση από τον Ωτορινολαρυγγολόγο θα βοηθήσει κατά πόσο οι συσκευές εκκώφανσης βοηθάνε πραγματικά τον ασθενή.

Μπορεί το ακουστικό βαρηκοΐας να βοηθήσει τις εμβοές;

Εάν έχετε ακουστική απώλεια, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι τα ακουστικά βαρηκοΐας θα σας βοηθήσουν να ανακουφιστείτε από τις εμβοές καθώς και να ενισχυθεί η ακοή σας.

Επικοινωνήστε με έναν Ωτορινολαρυγγολόγο για να αποφασίσει αν θα βοηθηθείτε από τη χρήση ακουστικών βαρηκοΐας. Ο Ωτορινολαρυγγολόγος και ο ακουολόγος θα σας βοηθήσει στην επιλογή, την αγορά και την τοποθέτηση των πιο κατάλληλων ακουστικών για σας. Επίσης θα σας βοηθήσει στο πώς να τα χρησιμοποιείτε πιο αποτελεσματικά.

Αλλεργική ρινίτιδα

Γράφουν οι: Δημήτρης Καντιάνης, Έλενα Ανδρεοπούλου, Ωτορινολαρυγγολόγοι

Η αλλεργική ρινίτιδα θεωρείται σήμερα χρόνια αναπνευστική νόσος. Η επίπτωσή της παγκοσμίως κυμαίνεται από 7% έως 16% και αυξάνεται συνεχώς στη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών. Παρότι θεωρείται νόσος που δεν απειλεί άμεσα τη ζωή του ασθενούς, οι επιπτώσεις της ωστόσο στην ποιότητα ζωής του, στη φυσική και ψυχολογική του ευεξία, στην προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική ζωή του είναι τεράστιες και ορισμένες φορές συγκρίσιμες με αυτές του βρογχικού άσθματος. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο πιστεύεται ότι πάσχει το 23% του πληθυσμού, ωστόσο μόνο 1 στους 2 ασθενείς διαγιγνώσκεται και μόνο 1 στους 4 ασθενείς λαμβάνει σωστή θεραπεία.2

Αιτιοπαθογένεια

Η αλλεργική ρινίτιδα πρωτοεκδηλώνεται περί το τέλος της παιδικής ηλικίας, πολλές όμως περιπτώσεις εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της εφηβείας, ή και μεταγενέστερα. Στο 60% των περιπτώσεων υπάρχει οικογενειακό ιστορικό αλλεργίας. Η ατοπία θα πρέπει να θεωρείται γενετικό νόσημα, με τον περιορισμό ότι η απαντητικότητα της IgE διαφέρει της κλινικής εκδηλώσεως της ατοπίας. Πολλοί παράγοντες, γενετικοί και περιβαλλοντικοί, επιδρούν και τροποποιούν την έκφραση του γονιδίου της ατοπίας, προάγοντας τις διεργασίες που καταλήγουν στη νόσο. Έτσι, πέρα από τη γενετική προδιάθεση, απαιτείται και η ευαισθητοποίηση του ατόμου σε ένα ή περισσότερα αλλεργιογόνα, μια διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μήνες έως και χρόνια.

Η νόσος εκδηλώνεται όταν κάποιο αλλεργιογόνο συνδεθεί με την ειδική IgE ανοσοσφαιρίνη στη μεμβράνη του ευαισθητοποιημένου μαστοκυττάρου με αποτέλεσμα την αποκοκκίωση του και την απελευθέρωση μεσολαβητών, τόσο προσχηματισμένων (ισταμίνη, ηπαρίνη, πρωτεολυτικά ένζυμα, χημειοτακτικοί παράγοντες), όσο και νεοσχηματισμένων (προσταγλαδίνες, θρομβοξάνες, λευκοτριένες, PAF). Οι μεσολαβητές αυτοί είναι υπεύθυνοι για την πρόκληση τόσο των άμεσων, όσο και των επιβραδυνόμενων αντιδράσεων υπερευαισθησίας.

Κλινική εικόνα

Οι εκδηλώσεις της αλλεργικής ρινίτιδας και επιπεφυκίτιδας είναι χαρακτηριστικές και περιλαμβάνουν υδαρή ρινόρροια, ρινικό κνησμό, παροξυσμικούς πταρμούς, ρινική συμφόρηση ή απόφραξη, τον αναφερόμενο ως «αλλεργικό χαιρετισμό» και την εγκάρσια δερματική πτυχή στη ράχη της ρινός, κνησμό της υπερώας και του φάρυγγα, δακρύρροια, ερυθρότητα, κνησμό και καύσο στα μάτια. Η οπισθορρινική έκκριση προκαλεί συχνά επίμονο ξηρό βήχα, βράγχος φωνής και ερεθισμό του κατώτερου αναπνευστικού. Η επίμονη ρινική συμφόρηση έχει ως συνέπεια τη χρόνια στοματική αναπνοή, ξηρότητα των βλεννογόνων του στόματος και του φάρυγγα, διαταραχές ύπνου, ροχαλητό και υπνική άπνοια, ανοσμία, κεφαλαλγία, προσωπαλγία, δυσλειτουργία ευσταχιανής σάλπιγγας και παραρρινοκολπίτιδα. Από την κλινική εξέταση διαπιστώνονται οιδηματώδεις υγρές, ωχρές ή ωχροϊώδεις ρινικές κόγχες, καλυπτόμενες από στίλβον, διαυγές, ορώδες έκκριμα.

Προκειμένου να καθοριστεί κατά το δυνατόν ακριβέστερα και αντικειμενικότερα η βαρύτητα κάθε περίπτωσης εφαρμόζεται ένα σύστημα βαθμολόγησης των ρινικών και οφθαλμικών συμπτωμάτων με τιμές από 0 έως 3 (0:απουσία, 1:ήπια, 2:μέτρια, 3:σοβαρή) λαμβάνοντας υπόψη την υποκειμενική ένταση, τις επιπτώσεις τους στις καθημερινές σχολικές και εργασιακές δραστηριότητες και στον ύπνο και τη διάρκεια των συμπτωμάτων (0:απουσία, 1:<30 λεπτά, 2:30 λεπτά ως 2 ώρες, 3:>2 ώρες).1

Ταξινόμηση

Η παραδοσιακή ταξινόμηση της αλλεργικής ρινίτιδας ως “εποχιακής” ή “ολοετούς” υποδηλώνει διαφορετική αιτιολογία και διάρκεια συμπτωμάτων για κάθε τύπο ρινίτιδας.

Η ολοετής αλλεργική ρινίτιδα προκαλείται συχνότερα από εσωτερικά αλλεργιογόνα όπως ακάρεα της σκόνης, μύκητες, έντομα (κατσαρίδες), επιθήλια ζώων και αποτελεί μία μακροχρόνια ή ακόμη και μόνιμη νόσο, με επιδείνωση συνήθως κατά τους χειμερινούς μήνες, λόγω κακού αερισμού των εσωτερικών χώρων.

Η εποχιακή αλλεργική ρινίτιδα (πυρετός εκ χόρτου) σχετίζεται με μεγάλη ποικιλία αλλεργιογόνων εξωτερικού χώρου, όπως η γύρη και οι μύκητες. Εμφανίζεται σε καλά καθορισμένα χρονικά διαστήματα κάθε έτους. Έτσι οι γύρεις των δένδρων εμφανίζονται την άνοιξη (περίοδος ανθοφορίας) από το Φεβρουάριο ως το Μάιο, τα αγρωστώδη από το Μάιο ως τον Ιούλιο, τα ζιζάνια από τον Ιούλιο ως το Σεπτέμβριο και οι μύκητες από τον Ιούλιο ως τον Νοέμβριο.3

Η νέα ταξινόμηση από την ARIA2

Λαμβάνοντας υπόψη τις αδυναμίες της κρατούσας ταξινόμησης μία ομάδα 36 ειδικών η ARIA “Allergic Rhinitis and its impact on Asthma” σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας επιχείρησε επαναπροσδιορισμό των κλασσικών όρων “εποχιακή” και “ολοετής” αλλεργική ρινίτιδα και αντικατάστασή τους με τους ρεαλιστικότερους όρους “διαλείπουσα” και “εμμένουσα”. Επίσης πρότεινε η εκτίμηση της βαρύτητας της νόσου να γίνεται όχι πια με βάση την αντικειμενική αξιολόγηση και βαθμολόγηση των συμπτωμάτων, αλλά με βάση την αίσθηση ανικανότητας και την επίδραση στην ποιότητα ζωής του ασθενούς. Έτσι “ήπια” χαρακτηρίζεται η ρινίτιδα με λίγα συμπτώματα, χωρίς επίδραση στις καθημερινές δραστηριότητες και στον ύπνο του ασθενούς, “μέτρια” η ρινίτιδα με σημαντικά συμπτώματα που ενοχλούν τον ασθενή στις δραστηριότητες και τον ύπνο του και τον κάνουν να επιζητά την θεραπεία και “σοβαρή” η ρινίτιδα με τόσο έντονα συμπτώματα, ώστε ο ασθενής να μη μπορεί να λειτουργήσει κανονικά ή και να κοιμηθεί, χωρίς θεραπεία. Με βάση τα παραπάνω, τόσο από παθοφυσιολογική άποψη, όσο και από άποψη θεραπευτικής στρατηγικής, καθορίζονται τρεις κλινικές οντότητες αυξανόμενης βαρύτητας: α) Ήπια διαλείπουσα ρινίτιδα β) Μέτρια προς σοβαρή διαλείπουσα ρινίτιδα και ήπια εμμένουσα ρινίτιδα γ) Μέτρια προς σοβαρή εμμένουσα ρινίτιδα (Πίνακας1).

Διάγνωση

Η διάγνωση της αλλεργικής ρινίτιδας θα βασισθεί κυρίως στην προσεκτική λήψη του ιστορικού, στα ευρήματα της κλινικής εξέτασης και στη συσχέτισή τους με τα αποτελέσματα των in vivo και in vitro δοκιμασιών για την ανεύρεση των υπεύθυνων για τα συμπτώματα αλλεργιογόνων.

Κυτταρολογική εξέταση ρινικού εκκρίματος

Ηωσινοφιλία >20% στο ρινικό έκκριμα είναι ενδεικτική αλλεργίας σε εισπνεόμενα αλλεργιογόνα, μη αλλεργικής ηωσινοφιλικής ρινίτιδας και συνδρόμου υπερευαισθησίας στην ασπιρίνη. Βασεοφιλία και μαστοκυττάρωση παρατηρείται στις τροφικές αλλεργίες και στη ρινική μαστοκυττάρωση, ενώ ουδετεροφιλία στις βακτηριακές λοιμώξεις.3

Δερματικές δοκιμασίες

Αποτελούν πολύ χρήσιμες in vivo δοκιμασίες για την ανίχνευση αλλεργίας σε συγκεκριμένα αλλεργιογόνα. Διακρίνονται στις επιδερμικές δοκιμασίες (prick tests) και στις ενδοδερμικές δοκιμασίες (intradermal tests). Οι ευρέως χρησιμοποιούμενες επιδερμικές δοκιμασίες αποτελούν ταχείες και ασφαλείς δοκιμασίες ανίχνευσης αλλεργίας σε πολλαπλά αντιγόνα.

Δοκιμασίες RAST

Η ραδιοαλλεργοπροσροφητική δοκιμασία RAST αποτελεί μία εναλλακτική in vitro τεχνική ανίχνευσης των κυκλοφορούντων ειδικών IgE ανοσοσφαιρινών έναντι διαφόρων αλλεργιογόνων. Πλεονεκτήματά της συγκριτικά με τις δερματικές δοκιμασίες είναι ότι δεν εμφανίζει ποικιλομορφία απαντήσεων, δεν επηρεάζεται από την λήψη φαρμάκων, όπως τα αντιισταμινικά και τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, είναι περισσότερο ειδική, αποτελεί ποσοτική δοκιμασία ανίχνευσης του βαθμού της αλλεργίας και γίνεται με ασφάλεια σε ασθενείς που λαμβάνουν β-αναστολείς.

Θεραπεία

Οι κύριες θεραπευτικές στρατηγικές που εφαρμόζονται στην αλλεργική ρινίτιδα είναι η αποφυγή των αλλεργιογόνων, η φαρμακοθεραπεία και η ανοσοθεραπεία.

Αποφυγή αλλεργιογόνων

Περιλαμβάνει διάφορα μέτρα τροποποίησης του περιβάλλοντος του ασθενούς με σκοπό την ελάττωση του αλλεργικού φορτίου. Τέτοια μέτρα είναι η απομάκρυνση των υπεύθυνων φυτών από το άμεσο περιβάλλον, η αποφυγή κυκλοφορίας έξω από το σπίτι τις ώρες της ανθοφορίας, η χρήση ειδικών φίλτρων απομάκρυνσης των σωματιδίων του αέρα, η χρήση ακαρεοκτόνων, η χρήση συνθετικών χαλιών, ο τακτικός καθαρισμός και αερισμός των σπιτιών, η τακτική αλλαγή των φίλτρων στα κλιματιστικά, η αποφυγή υγρασίας στους εσωτερικούς χώρους, η απομάκρυνση τυχόν υπεύθυνων κατοικίδιων ζώων. Αν και πολλά από τα παραπάνω μέτρα είναι αποτελεσματικά, ωστόσο οι σύγχρονες συνθήκες κατοικίας και διαβίωσης, σε συνδυασμό με το αερομεταφερόμενο των γύρεων σε μεγάλες αποστάσεις καθιστούν την αποφυγή των υπεύθυνων αλλεργιογόνων μία ιδιαίτερα πολύπλοκη και δυσχερή υπόθεση.

Φαρμακοθεραπεία1,3

Σκοπός της φαρμακοθεραπείας στην αλλεργική ρινίτιδα είναι η ανακούφιση των συμπτωμάτων και όχι η θεραπεία της νόσου. Έτσι ενδείκνυται κυρίως σε ρινίτιδες ήπιας προς μέτριας βαρύτητας και διάρκειας όχι μεγαλύτερης των 3-4 μηνών το χρόνο. Οι κυριότερες κατηγορίες φαρμάκων είναι:

Αντιισταμινικά

Πρόκειται για ανταγωνιστές των Η1 υποδοχέων της ισταμίνης στα κύτταρα στόχους. Επιδρούν κυρίως στα συμπτώματα της άμεσης αλλεργικής αντίδρασης (κνησμός, πταρμοί, ρινόρροια, δακρύρροια), ενώ είναι λιγότερο αποτελεσματικά στα συμπτώματα της καθυστερημένης φάσης της αλλεργικής αντίδρασης, όπως η ρινική συμφόρηση. Τα σύγχρονα, δεύτερης γενεάς αντιισταμινικά έχουν ελάχιστη ή και καθόλου κατασταλτική και αντιχολινεργική δράση, ενώ επιπλέον περιορίζουν τόσο την απελευθέρωση φλεγμονωδών μεσολαβητών, όσο και τη μετανάστευση των ηωσινοφίλων.

Ρινικά κορτικοστεροειδή

Τα ρινικά στεροειδή αποτελούν φάρμακα πρώτης επιλογής στην αντιμετώπιση της μέτριας προς σοβαρή αλλεργικής ρινίτιδας. Η δράση τους συνίσταται στην αναστολή της παραγωγής και απελευθέρωσης των μεσολαβητών και στην ελάττωση της συγκέντρωσης των φλεγμονωδών κυττάρων. Αποτελούν τα πλέον αποτελεσματικά αντιφλεγμονώδη φάρμακα, με σαφή επίδραση μεταξύ άλλων και στη ρινική συμφόρηση, υπό την προϋπόθεση όμως της τακτικής και παρατεταμένης χρήσης τους. Πρόκειται για ασφαλή σκευάσματα, χωρίς κίνδυνο καταστολής του άξονα, ακόμα και σε παρατεταμένη χορήγηση. Συχνότερη παρενέργειά τους είναι η ήπια επίσταξη σε ποσοστό 10% περίπου, ενώ η αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης και ο καταρράκτης αποτελούν εξαιρετικά σπάνιες παρενέργειες.

Λόγω επίδρασής τους σε διαφορετικούς παθογενετικούς μηχανισμούς, ο συνδυασμός ρινικών στεροειδών με αντιισταμινικά χρησιμοποιείται συχνά για την αντιμετώπιση ασθενών με μέτρια προς σοβαρά συμπτώματα, που δεν ανταποκρίνονται σε μεμονωμένες θεραπείες.

Συστηματικά κορτικοστεροειδή

Σπανιότερα, σε σοβαρές και ανθεκτικές στη θεραπεία περιπτώσεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν συστηματικά κορτικοστεροειδή, είτε σαν χάπια από το στόμα, είτε ενδομυϊκά υπό μορφή βραδείας αποδέσμευσης. Η δεύτερη αυτή μορφή σύμφωνα με ορισμένες μελέτες φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική από την πρώτη.

Αποσυμφορητικά

Πρόκειται για α-αδρενεργικούς αγωνιστές που προκαλούν αγγειοσύσπαση και αποσυμφόρηση του ρινικού βλεννογόνου και των κογχών. Μπορούν να χορηγηθούν είτε τοπικά, είτε συστηματικά. Τα τοπικά αποσυμφορητικά (ναφαζολίνη, ξυλομεταζολίνη, φαινυλεφρίνη) δεν πρέπει να χορηγούνται για διάστημα μεγαλύτερο των 3-5 ημερών, λόγω του γνωστού κινδύνου πρόκλησης φαρμακευτικής ρινίτιδας. Αντίθετα τα συστηματικά από του στόματος αποσυμφορητικά (φαινυλοπροπανολαμίνη, ψευδοεφεδρίνη) δεν εμφανίζουν τέτοιο κίνδυνο, ωστόσο θα πρέπει να χορηγούνται με προσοχή σε ασθενείς με στεφανιαία νόσο, υπέρταση, διαβήτη και υπερθυρεοειδισμό, λόγω των ισχυρών συμπαθομιμητικών τους επιδράσεων.

Σταθεροποιητές μαστοκυττάρων

Τα φάρμακα αυτά, όπως το χρωμογλυκικό νάτριο και η νατριούχος νεντοκρομίλη, χρησιμοποιούνται με τη μορφή ρινικών σπρέι ως προφυλακτικά φάρμακα της αλλεργικής ρινίτιδας πριν από την έκθεση στα αλλεργιογόνα και η δράση τους είναι ήπια.

Ανταγωνιστές λευκοτριενών

Η μοντελουκάστη, ως ανταγωνιστής των υποδοχέων των λευκοτριενών, χρησιμοποιείται ως συμπληρωματική θεραπεία στο βρογχικό άσθμα. Η δράση της ως μονοθεραπεία στην αλλεργική ρινίτιδα είναι ανεπαρκής, ωστόσο μελετάται η χρήση της συμπληρωματικά με τα κορτικοστεροειδή και τα αντιισταμινικά στις σοβαρότερες μορφές αλλεργικής ρινίτιδας.

Άλλοι ενδορινικοί παράγοντες

Τα ρινικά αντιισταμινικά, όπως η λεβοκαβαστίνη θεωρείται ότι έχουν ανάλογη αποτελεσματικότητα με αυτή των από του στόματος αντιισταμινικών στην αντιμετώπιση των ρινικών συμπτωμάτων και ιδιαίτερα της ρινόρροιας. Εκλεκτική δράση στη ρινόρροια έχουν και αντιχολινεργικοί παράγοντες χορηγούμενοι τοπικά όπως το ιπρατρόπιο.

Ανοσοθεραπεία

Η ανοσοθεραπεία ενδείκνυται σε ασθενείς με μέτρια προς σοβαρή εμμένουσα αλλεργική ρινίτιδα, που δεν ανταποκρίνεται στην φαρμακοθεραπεία και την αποφυγή των αλλεργιογόνων ή μπορεί να επιπλέκεται με βρογχικό άσθμα και υποτροπιάζουσες λοιμώξεις του αναπνευστικού, επηρεάζοντας σημαντικά την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Συνίσταται στην υποδόρια χορήγηση διαλυμάτων των υπεύθυνων αλλεργιογόνων σε αυξανόμενες εβδομαδιαίες δόσεις, μέχρι μιας μέγιστης δόσης συντήρησης, η οποία χορηγείται για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα (συνήθως 3-5 χρόνια ή και περισσότερο). Σκοπός της ανοσοθεραπείας είναι ο μακροπρόθεσμος έλεγχος των αλλεργικών συμπτωμάτων κατόπιν παρέμβασης στους παθογενετικούς μηχανισμούς της άμεσης και καθυστερημένης αλλεργικής αντίδρασης, με τελικό αποτέλεσμα τη μεταβολή της φυσικής ιστορίας της νόσου.

Η ανταπόκριση στην ανοσοθεραπεία και η διάρκεια της ύφεσης των συμπτωμάτων μετά το τέλος της ποικίλλουν. Αναφέρεται ένα ποσοστό υπολειμματικής απευαισθητοποίησης περίπου 60%3. Μελέτες σε παιδιά ηλικίας 6 έως και 14 ετών με αλλεργική ρινίτιδα έδειξαν ότι αυτά που υποβλήθηκαν σε ανοσοθεραπεία είχαν σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά ανάπτυξης άσθματος από αυτά που δεν υποβλήθηκαν1.

Μειονεκτήματα της ανοσοθεραπείας είναι ο κίνδυνος τοπικών, αλλά κυρίως συστηματικών αντιδράσεων, οι οποίες ανέρχονται σε ποσοστό 5-10% (1-3% σοβαρές), η ενόχληση από τις συχνές ενέσεις και τη μακρά διάρκεια της θεραπείας και η αβεβαιότητα σχετικά με την ισχύ και τη σταθερότητα των εκχυλισμάτων των αλλεργιογόνων, η οποία όμως τείνει να βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια. Μία εναλλακτική οδός είναι η υπογλώσσια χορήγηση ανοσοθεραπείας, που χρησιμοποιείται ευρέως τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Αν και η ασφάλειά της είναι πολύ μεγαλύτερη, η αποτελεσματικότητά της είναι σαφώς μικρότερη από αυτή της υποδόριας χορήγησης1.

Βιβλιογραφία

1.Plaut M.,Valentine M. Allergic rhinitis. N Engl J Med 2005; 353:1934-1944.

2.Bousquet J., et al. Allergic rhinitis and its impact on asthma, ARIA workshop report. J Allergy Clin Immunol 2001; 108: 147-334.

3.Lee K.J., Essential Otolaryngology, 7th ed, McGraw-Hill, New York, 1999; 269-310.

4.Bachert C. et al. Comorbidity of Allergic rhinitis, the UCB Institute of Allergy (Eds), 2001.

MHN καθαρίζετε τα αυτιά σας με μπατονέτες

Η χρήση της μπατονέτας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας υγιεινής, όμως οι περισσότεροι ωτορινολαρυγγολόγοι συνιστούν: Χρησιμοποιήστε την για οτιδήποτε άλλο εκτός από το να καθαρίσετε τα αφτιά σας! Ειδικά όταν εκεί έχουν δημιουργηθεί βύσματα κυψέλης (το γνωστό κερί των αφτιών).

Στον έξω ακουστικό πόρο των αφτιών – όπως και σε όλες τις κλειστές κοιλότητες – αναπτύσσονται διάφορα μικρόβια, τα οποία είναι μη παθογόνα και χαρακτηρίζονται ως φυσιολογική χλωρίδα. Ο πόρος αυτός δεν είναι τελείως ευθύς. Εμφανίζει σχήμα κλεψύδρας ή χωνιού, μέσα δε σε αυτόν δημιουργούνται τα βύσματα κυψέλης. Τα βύσματα αποτελούνται από έκκριμα των κυψελιδοποιών αδένων, τρίχες και επιθήλια, που αφυδατώνονται και παίρνουν το εκμαγείο (σχήμα) του έξω ακουστικού πόρου. Όταν διαβραχούν, διογκώνονται και κλείνουν τον πόρο δημιουργώντας βαρηκοΐα. Όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, προσπαθώντας να καθαρίσουμε τα αφτιά με μπατονέτα προωθούμε το βύσμα προς το τύμπανο επιτείνοντας έτσι τη βαρηκοΐα, ενώ μπορεί να τραυματίσουμε τον έξω ακουστικό πόρο και να προκαλέσουμε έντονες φλεγμονές. Ο τραυματισμός από μπατονέτα του έξω ακουστικού πόρου όσο και του τυμπανικού υμένα είναι συχνός και οδηγεί πολλούς στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων με ωταλγίες, βαρηκοΐα και πυόρροια, ενοχλήματα που οφείλονται σε εξωτερική ή μέση ωτίτιδα και χρήζουν ειδικής φαρμακευτικής αγωγής.

Πώς πρέπει να καθαρίζουμε τα αφτιά μας

Τα αφτιά αυτοκαθαρίζονται. Ότι παράγεται μέσα σε αυτά, βγαίνει μόνο του προς τα έξω. Μετά το μπάνιο μπορείς να τα σκουπίζεις μέχρι το σημείο που φτάνει η πετσέτα. Αν μείνει υγρό μέσα, σωστό είναι το απορροφήσεις με μια λεπτή οδοντογλυφίδα στην άκρη της οποίας θα βάλεις λίγο βαμβάκι. Πρόκειται για μια αυτοσχέδια μπατονέτα, η οποία όμως λόγω του ότι είναι πολύ πιο λεπτή με προσεκτικό χειρισμό δε δημιουργεί προβλήματα.

  • Εάν υπάρχει βύσμα που κλείνει τελείως τον έξω ακουστικό πόρο, μπορείς να κάνεις μια προετοιμασία με ελαιόλαδο επί 3 ημέρες (βάζεις στην άκρη μιας οδοντογλυφίδας λίγο βαμβάκι, το βουτάς σε ελαιόλαδο, το στύβεις και υγραίνεις απαλά τον έξω ακουστικό πόρο) και μετά πλένεις το αφτί με νερό στη θερμοκρασία του σώματος, ώστε να παρασυρθούν τα βύσματα προς τα έξω.
  • Αν το βύσμα είναι σκληρό και δεν βγαίνει, πρέπει να αφαιρείται από τον γιατρό και μόνο.
  • Όσοι πάσχουν από οξεία ή χρόνια ωτίτιδα πρέπει να προσέχουν, ώστε να μην μπαίνει νερό ή σαπουνάδα στα αφτιά τους και να μη χρησιμοποιούν διάφορα αντικείμενα για τον καθαρισμό τους. Κι αυτό γιατί μπορεί να δημιουργηθούν εξωτερικές ωτίτιδες, όπως οι κακοήθεις εξωτερικές ωτίτιδες, που θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή σε άτομα προχωρημένης ηλικίας ή με εξασθενημένο ανοσοποιητικό.

Βράχος φωνής

Το βράχος φωνής είναι ένας γενικός όρος ο οποίος περιγράφει ανώμαλη αλλαγή της φωνής. Στην κατάσταση αυτή η φωνή μπορεί να ακούγεται ανασαίνουσα, γρατζουνιστή, τεταμένη ή μπορεί να υπάρχουν αλλαγές στην ένταση της ή στον τόνο της. Οι αλλαγές στον ήχο συμβαίνουν κυρίως σε διαταραχές των φωνητικών χορδών. Όταν ανασαίνουμε οι φωνητικές χορδές παραμένουν σε απόσταση. Όταν μιλάμε ή τραγουδάμε συμπλησιάζουν και όσο ό αέρας φεύγει από τους πνεύμονες δονούνται και παράγουν ήχο.

ΑΙΤΙΑ

Υπάρχουν πολλά αίτια βράγχους φωνής. Ευτυχώς τα περισσότερα δεν είναι σοβαρά και παρέρχονται μετά από σύντομο χρονικό διάστημα.

Τα πιο συνήθη αίτια είναι η οξεία λαρυγγίτιδα (οίδημα των φωνητικών χορδών) που συνήθως συμβαίνει στο κοινό κρυολόγημα, λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού ή από έντονη φωνή (ουρλιαχτό) π.χ. στο γήπεδο ή σε συναυλία. Παρατεταμένη βραχνάδα μπορεί να παρουσιαστεί όταν χρησιμοποιούμε τη φωνή πολύ ή πολύ δυνατά ή όχι σωστά για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι συνήθειες αυτές μπορεί να δημιουργήσουν τύλους (κάλους) στις φωνητικές χορδές (π.χ. τραγουδιστές) ή πολύποδες (πιο εκτεταμένο οίδημα των φωνητικών χορδών). Οι κάλοι είναι συνήθεις σε παιδιά ή ενήλικες που φωνάζουν δυνατά στο παιχνίδι ή την εργασία.

Άλλη μία συνήθης αιτία βραχνάδας σε μεγαλύτερους ενήλικες είναι η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση,όταν δηλαδή το γαστρικό υγρό του στομάχου παλινδρομεί στον οισοφάγο και ερεθίζει τις φωνητικές χορδές. Συνήθως η φωνή είναι χειρότερη το πρωί και βελτιώνεται στη διάρκεια της ημέρας. Τα άτομα αυτά μπορεί να έχουν την αίσθηση του ξένου σώματος στο λαιμό ως κολλημένης βλέννας ή μία έντονη επιθυμία να καθαρίσουν τον λαιμό τους.

Το κάπνισμα είναι μία άλλη αιτία βραχνάδας. Επειδή το κάπνισμα είναι βασικός παράγοντας επικινδυνότητας στον καρκίνο του λάρυγγα εάν οι καπνιστές παρουσιάζουν επίμονη βραχνάδα καλό είναι να επισκεφθούν τον ωτορινολαρυγγολόγο.

Άλλες αιτίες βραχνάδας, όχι τόσο συχνές είναι οι αλλεργίες, οι παθήσεις του θυρεοειδούς, τα τραύματα του λάρυγγα, νευρολογικές διαταραχές και σπάνια, μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια, η έμμηνος ρύση.

ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΩ ΩΡΛ;

1) Εάν η βραχνάδα έχει διάρκεια μεγαλύτερη από δύο εβδομάδες.

2) Εάν η βραχνάδα συνοδεύεται από

  • αιμόπτυση
  • δυσκoλία στην κατάποση
  • μία ψηλαφητή μάζα στον τράχηλο
  • πόνο στο αυτί

3) Ολική απώλεια της φωνής ή ξαφνική αλλαγή στη φωνή που διαρκεί πάνω από μερικές μέρες.

ΠΩΣ ΕΚΤΙΜΑΤΑΙ Η ΒΡΑΧΝΑΔΑ;

Ο ΩΡΛ θα εξετάσει τις φωνητικές χορδές τοποθετώντας ένα καθρέπτη στο πίσω μέρος του λαιμού. Μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί η ενδοσκόπηση του λάρυγγα με εύκαμπτο ή άκαμπτο ενδοσκόπιο.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η θεραπεία της βραχνάδας εξαρτάται κυρίως από την αιτία. Οι περισσότερες βραχνάδες θεραπεύονται με ξεκούραση της φωνής (αφωνία), ή τροποποιώντας τη χρήση της φωνής. Εάν διαπιστωθεί πολύποδας των φωνητικών χορδών χρειάζεται χειρουργική αφαίρεση. Αποφυγή του καπνίσματος ή του παθητικού καπνίσματος συνιστάται σε όλους τους ασθενείς. Η καλή ενυδάτωση (πολλά υγρά) μπορεί να βοηθήσουν. Οι λογοθεραπείες σε περίπτωση βραχνάδας από κακή ή εκτεταμένη χρήση της φωνής, μπορεί να βοηθήσουν.

ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ Ή ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΗΠΙΑΣ ΒΡΑΧΝΑΔΑΣ;

  • Διακοπή ή ελάττωση του καπνίσματος όσο είναι δυνατόν
  • Αποφυγή ουσιών που αφυδατώνουν το σώμα, όπως το αλκοόλ και η καφείνη
  • Αποφυγή παθητικού καπνίσματος
  • Λήψη άφθονων υγρών κυρίως νερού.
  • Χρήση στο σπίτι υγραντήρων.
  • Προσοχή στη διατροφή (οχι πολλά καυτερά )
  • Προσπαθήστε να μην χρησιμοποιείτε την φωνή σας για μεγάλο χρονικό διάστημα και δυνατά.
  • Αποφυγή ομιλίας και τραγουδιού όταν η φωνή σας είναι βραχνή

Κυνήγι & Προστασία της Ακοής

Ποιες λειτουργίες εξυπηρετεί το αυτί (με απλά λόγια);

  • Το αυτί εξυπηρετεί ταυτόχρονα δύο λειτουργίες:
  1. Την ακοή
  2. Την ισορροπία

Το αυτί χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη: το έξω, το μέσο και το έσω αυτί (κοχλίας). Το έξω αυτί περιλαμβάνει το πτερύγιο, που εξυπηρετεί τη συγκέντρωση των ηχητικών κυμάτων, και τον έξω ακουστικό πόρο, ο οποίος καταλήγει στην τυμπανική μεμβράνη. Η τυμπανική μεμβράνη χωρίζει το έξω αυτί από το γειτονικό του διαμέρισμα, που είναι το μέσο αυτί. Το μέσο αυτί περιέχει αέρα και τρία οστάρια τη σφύρα τον άκμονακαι τον αναβολέα. Είναι κλειστός χώρος πού επικοινωνεί με το ρινοφάρυγγα δια μέσου της Ευσταχιανής Σάλπιγγας . Η λειτουργία του μέσου αυτιού στηρίζεται στις ελαστικές ιδιότητες του συστήματος “τυμπανική μεμβράνη-σφύρα-άκμων-αναβολέας”, το οποίο μεταφέρει τον ήχο με ενδιάμεσο τρόπο από το έξω στο έσω αυτί δηλ. στον κοχλία. Όργανο της ακοής είναι ο πρόσθιος λαβύρινθος (κοχλίας), διότι αυτός μετατρέπει τη μηχανική ενέργεια του ήχου σε ηλεκτρικούς παλμούς Η μετατροπή γίνεται από περίπου 16000 εξειδικευμένα κοχλιακά κύτταρα, τα τριχωτά κύτταρα του οργάνου του Κόρτι. Τους παλμούς αυτούς παραλαμβάνει το ακουστικό νεύρο και τους διαβιβάζει στον εγκέφαλο, με κατάληξη την ειδική περιοχή του φλοιού, όπου γίνεται η ταυτοποίηση του σήματος ως συγκεκριμένου ήχου, η αναγνώριση και η αντίληψη. Το όργανο της ισορροπίας είναι ο οπίσθιος λαβύρινθος, ο οποίος αποτελείται από την αίθουσα και τους τρεις ημικύκλιους σωλήνες, διατεταγμένους σε τρία κάθετα μεταξύ τους επίπεδα. Ο οπίσθιος λαβύρινθος εξυπηρετεί την ισορροπία του σώματοςΓια αυτό σωστό είναι όποιος πάσχει από ίλιγγο πρώτα από όλα να επισκέπτεται τον ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΥΓΓΟΛΟΓΟ του για έρευνα και θεραπεία.

Είναι αλήθεια ότι το κυνήγι βλάπτει την ακοή;

  • Βεβαίως. Οι κυνηγοί, εξεταζόμενοι ως πληθυσμιακή υποομάδα, παρουσιάζουν βαρηκοΐα από θόρυβο. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες ομάδες του πληθυσμού που ασχολούνται με πυροβόλα όπλα (σκοπευτές, στρατιωτικοί και άλλοι).

Τι είναι ο θόρυβος;

  • Θόρυβος είναι κάθε ηχητικό ερέθισμα που είναι ανεπιθύμητο από τον ακροατή, γιατί1. δεν είναι ευχάριστο, 2. είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό, 3. εμπλέκεται στην αντίληψη ήχων που θέλουμε να ακούσουμε και 4 .κυρίως είναι βλαβερό (Gloria 1958, Kryter 1970). Ο θόρυβος δεν βλάπτει πάντα την ακοή. Η βλαβερή του επίδραση είναι συνδεδεμένη με τρεις παράγοντες: 1.την έντασή του, 2.τη συχνότητά του και 3.τη χρονική διάρκειά του.

Είναι ο πυροβολισμός βλαβερός θόρυβος;

  • Κάθε πυροβολισμός είναι από μόνος του βλαβερός θόρυβος, έχει αρκετή ένταση για να βλάψει την ακοή, ιδίως αυτών που είναι αρκετά κοντά. Ο θόρυβος της εκπυρσοκροτήσεως έχει το χαρακτηριστικό της πολύ μεγάλης έντασης (130-140 db ) με πολύ μικρή διάρκεια. Αυτό σημαίνει μεγάλη πυκνότητα ενέργειας. Δεν βλάπτει απλώς τον κοχλία (ακοή), αλλά επηρεάζει δυσμενώς και τον οπίσθιο λαβύρινθο (ισορροπία), όπως απεδείχθη σε σχετικές πρόσφατες μελέτες.

Τι είναι η ένταση ενός ήχου;

  • Το πόσο δυνατός είναι ένας ήχος προσδιορίζεται από το φυσικό μέγεθος που λέγεται ένταση του ήχου. Η επιστημονική μονάδα μέτρησης της έντασης ως απόλυτο φυσικό μέγεθος, είναι το ντεσιμπέλ (dB).. Ως 0 dB ορίζεται το επίπεδο ήχου που είναι μόλις ακουστό από τον άνθρωπο με φυσιολογική ακοή. Επειδή η κλίμακα έχει επιλεγεί να είναι λογαριθμική, κάθε φορά που αυξάνει το επίπεδο εντάσεως κατά 10 dB, τότε η πραγματική φυσική ένταση 10πλασιάζεται. Δηλαδή, ένας ήχος 40 dB είναι 10 φορές ισχυρότερος από έναν ήχο 30 dB κλπ.

Πόσο ψηλά μπορεί να ανέβει η ένταση για βλάψει την ακοή;

  • Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι παρατεινόμενη έκθεση σε θόρυβο εντάσεως μεγαλύτερης των 90 dB βλάπτει την ακοή. . Συνηθισμένες εντάσεις ήχου

Παρακάτω αναγράφονται ήχοι που ακούγονται συχνά και τα ντεσιμπέλ τους. Η συνεχής έκθεση σε ήχους δυνατότερους από 90 ντεσιμπέλ θα προκαλέσει σταδιακά βαρηκοΐα.

Εντάσεις Ήχου (decibel) Συνηθισμένοι ήχοι
0 Ο ασθενέστερος ήχος που είναι ακουστός από ένα φυσιολογικό αυτί
10 Κανονική αναπνοή
20 Θρόισμα φύλλων στην αύρα
30 Ψίθυρος
40 Συνοικιακή γειτονιά το βράδυ
50 Βροχή, ήσυχο γραφείο, ψυγείο, κλιματιστικό
60 Πλυντήριο πιάτων, μηχανή ραψίματος, συνομιλία δύο προσώπων
70 Μεγάλη κίνηση τροχοφόρων, ηλεκτρική σκούπα, θορυβώδες εστιατόριο, σεσουάρ
80 Ξυπνητήρι, υπόγειος σιδηρόδρομος, θορυβώδες εργοστάσιο
90 Ξυριστική μηχανή, κυκλοφορία νταλικών, εργαλεία μηχανουργείου, χορτοκοπτική μηχανή, μοτοσικλέτες. Το 90% των ανθρώπων ανέχεται 8ωρη έκθεση ημερησίως, χωρίς προστασία. Παρά ταύτα, στα επίπεδα αυτά προκαλείται βαθμιαία απώλεια. Συνιστώνται ωτασπίδες.
100-110 Πρέσα τυπογραφείου, σκουπιδιάρικο, αλυσοπρίονο, ελικόπτερο, νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. . Το 90% των ανθρώπων ανέχεται 2ωρη έκθεση ημερησίως, χωρίς προστασία, αλλάτα 15 λεπτά δεν πρέπει να ξεπερνιούνται. Χρειάζονται ωτασπίδες.
110-120  Συναυλία ροκ, ηλεκτρικό πριόνι, όχημα χιονιού, φορητό στερεοφωνικό σύστημα, απογείωση αεριωθούμενου αεροπλάνου, , κεραυνός, κόρνα αυτοκινήτου, ροκ συναυλία. Το 90% των ανθρώπων ανέχεται 15λεπτη έκθεση ημερησίως, χωρίς προστασία, αλλά κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται. Χρειάζονται ωτασπίδες.
130 Κομπρεσέρ, σειρήνα πυροσβεστικής. Απαραίτητες ωτασπίδες.
140 Κυνηγετικό όπλο, σύστημα αεροπορικής επιδρομής, κινητήρας τζετ. Προκαλείται πόνος και άμεση βλάβη. Είναι το μέγιστο επιτρεπτό επίπεδο με ωτασπίδες.
180 Εξέδρα εκτόξευσης πυραύλων

Χρειάζεται να προστατεύω πάντοτε την ακοή μου από το θόρυβο μεγάλης έντασης;

  • Ναι, ο θόρυβος μπορεί να είναι βλαβερός για την ακοή, σε μερικές περιπτώσεις δε και για την ισορροπία. Είναι θέμα εντάσεως σε συνδυασμό με το χρόνο εκθέσεως. Είναι βέβαια και θέμα ατομικής ευαισθησίας. Η βαρηκοΐα από θόρυβο είναι νευροαισθητήριος, οφείλεται δηλαδή σε βλάβη του κοχλία. Η ιδιαιτερότητα που έχουν οι βαρηκοΐες από θόρυβο σε σύγκριση με τις άλλες κοχλιακές βαρηκοΐες είναι ότι μπορούν να προληφθούν.

Μήπως θα μπορούσα να σκληραγωγήσω τα αυτιά μου;

  • Αυτό δεν γίνεται. Δεν εξασκείται το αυτί στον έντονο θόρυβο. Αυτό ας το προσέξουν οι αξιωματικοί του στρατού που εκπαιδεύουν τους στρατιώτες στα πυροβόλα όπλα. ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΩΤΑΣΠΙΔΕΣ Αν νομίζουν ότι θα επιτύχουν σκληραγώγηση της ακοής, τότε το πιο πιθανό θα προκαλέσουν σημαντική βλάβη στην ακοή, και μάλιστα μη αναστρέψιμη. Ούτε φάρμακα, ούτε χειρουργικές επεμβάσεις, ούτε και ακουστικά είναι δυνατόν να επαναφέρουν την ακοή, στις περιπτώσεις αυτές.

Γιατί εκτός από την ακοή επηρεάζεται και η ισορροπία από τον θόρυβο;

  • Ο λαβύρινθος (έσω αυτί) είναι όργανο ενιαίο, παρ’ ότι εκτελεί δύο λειτουργίες. Θα ήταν παράδοξο να μην επηρεάζεται συνολικώς. Συχνά λοιπόν παρουσιάζεται βουητό μετά από έκθεση σε θόρυβο, που μπορεί να είναι παροδικό ή μόνιμο. Επίσης μπορεί να παρουσιαστείίλιγγος, είτε ως άμεση εκδήλωση σοβαρού ακουστικού τραυματισμού, είτε ως απώτερη επιπλοκή.

Ποιες άλλες επιδράσεις έχει ο θόρυβος στον άνθρωπο;

  • Άλλες γενικότερες επιδράσεις του θορύβου στον άνθρωπο είναι η ευερεθιστότητα, η συναισθηματική αστάθεια, το άγχος, η αύξηση της αρτηριακής πιέσεως και των καρδιακών παλμών, η υπερχλωρυδρία του στομάχου κλπ.

Πώς μπορώ να ξέρω αν έχω ήδη βαρηκοΐα και ειδικά από θόρυβο;

  • Αυτό διαπιστώνεται συνήθως εύκολα, με μια μέτρηση της ακοής(ακουογράφημα) στον ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΥΓΓΟΛΟΓΟ σας. Η βαρηκοΐα από θόρυβο έχει το χαρακτηριστικό ότι προσβάλλει πρώτα τις υψηλές συχνότητες. Μάλιστα είναι πολύ χαρακτηριστική η εικόνα του λεγομένου ακουστικού τραύματος, με βαρηκοΐα που περιορίζεται αρχικά στη συχνότητα των 4000 κύκλων ανά δευτερόλεπτο (Hz).

Τι ελέγχεται με το ακουογράφημα;

  • Ελέγχεται η ένταση του ήχου που ακούει κάποιος στις συχνότητες από 250-8000 Hz

Πότε μιλάμε για βαρηκοΐα;

  • Όταν το άτομο χρειάζεται μεγαλύτερη ένταση από 20 db για να ακούσει έναν ήχο κάποιας συχνότητας από αυτές που αναφέραμε πιο πάνω. Αν η βαρηκοΐα είναι σε όλες τις συχνότητες τότε μιλάμε για
    • 1.Μέτρια βαρηκοΐα 21-50db.
    • 2. Μεγάλη βαρηκοΐα 51-70db
    • 3.Σοβαρή βαρηκοΐα 71-90db.
    • 4. Κώφωση, 90db και πάνω
  • Όταν η βαρηκοΐα οφείλεται στο σύστημα αγωγής του ήχου δηλαδή στο έξω και στο μέσο αυτί λέγεται βαρηκοΐα αγωγής (π.χ. κερί, υγρό στο μέσο αυτί, ωτίτιδα) και μπορεί να είναι θεραπεύσιμες.΄Όταν η βαρηκοΐα οφείλεται στο έσω αυτί (κοχλίας, νεύρο) λέγεται βαρηκοΐα νευροαισθητήριος (π.χ. βλάβη από βλαβερούς θορύβους, φλεγμονές, ωτοτοξικά φάρμακα) Η βαρηκοΐα από βλαβερούς θορύβους δεν είναι θεραπεύσιμη! 

Πώς ο κυνηγός μπορεί να προστατέψει την ακοή του;

  • ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΟΧΙ ΜΕ ΩΤΑΣΠΙΔΕΣ. Οι ωτασπίδες απομονώνουν ηχητικά τον κυνηγό από το περιβάλλον και τους συντρόφους του και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για πρόκληση ατυχημάτων. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΙΔΙΚΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ που ενώ ακούς τους γύρω σου φυσιολογικά ή και πιο δυνατά ακόμη, την στιγμή του πυροβολισμού, ένα φίλτρο που υπάρχει μέσα στο ακουστικό δεν αφήνει την ένταση του ήχου να φτάσει σε βλαβερά για το αυτί επίπεδα.

Ίλιγγος

Συνήθεις ερωτήσεις και οι απαντήσεις τους

Είναι ο ίλιγγος πάθηση ( αρρώστια ) ;

  • Όχι, ο ίλιγγος είναι σύμπτωμα (όπως σύμπτωμα είναι ο πονοκέφαλος, ο πόνος στη κοιλιά, η ζάλη, ο πυρετός κ.λ.π).

Tί σημαίνει ίλιγγος; Είναι το ίδιο με τη ζάλη;

  • Οχι, η ζάλη είναι ένα μάλλον ακαθόριστο δυσάρεστο αίσθημα, που θα μπορούσε να περιγραφή ως βάρος στο κεφάλι, ή/και το αντίθετο, αίσθημα δηλαδή ελλείψεως βάρους στο κεφάλι, συνοδευμένο ενίοτε από ακαθορίστως διαταραγμένη αντίληψη του περιβάλλοντος και αδιαθεσία. Από την άλλη πλευρά, ως ίλιγγος χαρακτηρίζεται κάθε κινητική ψευδαίσθηση, που αφορά τον εαυτό ή το περιβάλλον. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, ο ίλιγγος συνοδεύεται από χαρακτηριστικές κινήσεις των ματιών και τάσι προς εμετό ή/και εμετό. Το σύνολο αυτών των εκδηλώσεων λέγεται με ένα όνομα “αίθουσα συνδρομή”. Με τον όρο “κινητική ψευδαίσθηση” εννοείται κάθε ψεύτικη εντύπωση που δημιουργείται στον ασθενή, ότι ο ίδιος ή το περιβάλλον κινείται. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο ασθενής καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ψεύτικη αίσθηση. Αυτό το στοιχείο διαχωρίζει τις καταστάσεις αυτές από τις “γνήσιες ψευδαισθήσεις”, που συναντιόνται στις ψυχικές παθήσεις. Οι χαρακτηριστικές κινήσεις των ματιών που αναφέρθηκαν, ονομάζονται “νυσταγμός”. Σε αντίθεση με τον ίλιγγο, που είναι υποκειμενικό αίσθημα,ο νυσταγμός προσφέρεται για αντικειμενική παρατήρηση. Η συστηματική μελέτη του νυσταγμού, με απλή παρατήρηση αλλά κυρίως με το ηλεκτρονυσταγμογράφημα, βοηθάει ιδιαίτερα στη μελέτη των (πάρα πολλών και διαφόρων) παθήσεων που παρουσιάζουν ίλιγγο, και αποτελεί απαραίτητο στοιχείο της σύγχρονης διαγνωστικής των παθήσεων του έσω ωτός.

Γιατί ο ωτορινολαρυγγολόγος είναι ο πιο ενδεδειγμένος ιατρός για τη μελέτη και αντιμετώπιση των ιλίγγων;

  • Για δύο τουλάχιστον σοβαρούς λόγους:
  1. Επειδή το βασικό όργανο ισορροπίας και αντιλήψεως της κινήσεως είναι ο οπίσθιος λαβύρινθος, ο οποίος είναι τμήμα του έσω ωτός.
  2. Επειδή οι συχνότερες παθήσεις που προκαλούν αληθή ίλιγγο είναι παθήσεις του λαβυρίνθου, π. χ. η νόσος και το σύνδρομοMenière, η αίθουσα νευρωνίτιδα, η κυπελολιθίαση, η καναλολιθίαση, τα ωτικά βαροτραύματα, οι κινητώσεις κλπ.
  3. Επειδή το ιατρικό εκπαιδευτικό σύστημα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, εκ παραδόσεως, εκπαιδεύει κυρίως τους ωτορινολαρυγγολόγους για την διάγνωση και αντιμετώπιση των ιλίγγων.

Η συμβουλή στον άρρωστο που πάσχει από ίλιγγο να κοιτάξει και τα αυτιά του(αφού έκανε του κόσμου τις εξετάσεις)είναι σωστή;

  • Σωστή αλλά αργεί να δοθεί Ο χρόνος εδώ χάνεται με εξετάσεις αίματος, ακτινογραφίες καρδιογραφήματα κλπ, τα οποία δεν έχουν θέση στην πρώτη γραμμή της διαγνωστικής προσέγγισης. Πρέπει πρώτα να εξετάσει τον ιλιγγικό άρρωστο ο ειδικός ωτορινολαρυγγολόγος να αποφανθεί αν πρόκειται για αιθουσαία πάθηση,που είναι η ποιο πιθανή αιτία , και να γίνουν οι διαγνωστικές εξετάσεις που χρειάζεται ο ασθενής με ίλιγγο και που δεν είναι τίποτε άλλο από την εξειδικευμένη μελέτη του λαβυρίνθου και του κεντρικού αιθουσαίου συστήματος.
  • Αν υπάρχουν βεβαίως κι άλλοι ιατρικοί λόγοι, τότε βεβαίως ο άρρωστος θα παραπεφθεί να μελετηθεί και σε άλλους ιατρούς άλλων ειδικοτήτων.

Σε τί οφείλονται τα αιθουσαία σύνδρομα;

  • Τα αιθουσαία σύνδρομα ταξινομούνται, αναλόγως της εντοπίσεως της βλάβης, σε περιφερικά και κεντρικά.
  1. Στα περιφερικά, το πρόβλημα αφορά κυρίως στο έσω αυτί (λαβύρινθο), ή στο αιθουσαίο νεύρο.
  2. Στα κεντρικά αιθουσαία σύνδρομα, το πρόβλημα αφορά σε τμήματα του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος.

Σε ποιά από τις δύο κατηγορίες υπάγεται ο «στομαχικός ίλιγγος»;

  • Σε καμιά. Στομαχικός ίλιγγος δεν υπάρχει. Πρόκειται στην πραγματικότητα για παρεξήγηση του φαινόμενου της ναυτίας και του εμετού, τα οποία έχουν βεβαίως σχέση με το πεπτικό σύστημα, αλλά δεν οίνε τίποτε άλλο από νευροφυτικές εκδηλώσεις του αιθουσαίου συνδρόμου.

Τι πρέπει να κάνω σε περίπτωση ιλίγγου;

  • Επειδή ο ίλιγγος με τα έντονα συμπτώματα που το συνοδεύουν προβληματίζουν και φοβίζουν τον άρρωστο, η πρώτη αναζήτηση ιατρικής φροντίδας μπορεί να είναι και σ ένα παθολόγο για συμπωματική θεραπεία. Όμως είναι πολύ πιο χρήσιμο να επισκεφθεί το συντομότερο τον ειδικό ωτορινολαρυγγολόγο γιατί η πρώτη γραμμή διαγνωστικών εξετάσεων που χρειάζεται ο ασθενής με ίλιγγο δεν είναι τίποτε άλλο από την εξειδικευμένη μελέτη του λαβυρίνθου και του κεντρικού αιθουσαίου συστήματος. Αφού προηγηθεί εμπεριστατωμένος έλεγχος, και καταλήξομε ότι χρειάζεται θεραπεία, είτε συντηρητική είτε χειρουργική, αυτή πρέπει να αρχίζει το ταχύτερο.